اثربخشی درمانگری شناختی رفتاری در به کارگیری راهبردهای مقابله ای و کاهش درد زنان مبتلا به کمردرد مزمن

پژوهش حاضر به منظور بررسی اثربخشی درمانگری شناختی­رفتاری بر تغییر به­کارگیری راهبردهای مقابله­ای و کاهش درد زنان مبتلا به کمردرد مزمن انجام شده است. روش­کار: این پژوهش از نوع مطالعه­های نیمه­آزمایشی با طرح پیش­آزمون-پس­آزمون با گروه شاهد است. از میان تمام زنان مبتلا به کمردرد مزمن مراجعه کننده به بیمارستان امام خمینی و یک مطب خصوصی در شهر تهران در سال 1389، 30 زن به طور تصادفی انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه مساوی آزمون و شاهد جایگزین شدند. گروه آزمون طی 12 هفته جلسات 90 دقیقه­ای درمان شناختی­رفتاری تورک و فری را تجربه کردند. در حالی که گروه شاهد فقط پی­گیری شدند. از پرسش­نامه­های سبک­های مقابله­ای لازاروس و فولکمن و ناتوانی کمردرد کبک در دو مرحله­ی پیش­آزمون و پس­آزمون استفاده شد. داده­ها با شاخص­های توصیفی و آزمون تحلیل واریانس یک سویه با استفاده از نسخه­ی شانزدهم نرم­افزار spss تحلیل شدند. یافته­ ها: نمره­های آزمودنی­های گروه آزمون در هر یک از زیرمقیاس­های مقابله­های ناکارآمد وکمردرد کاهش معنی­داری نسبت به گروه شاهد داشت (05/0p<). هم­چنین، نمره­های مقابله­های کارآمد آزمودنی­های گروه آزمون به طور معنی­داری نسبت به گروه شاهد افزایش یافته بود (05/0p<). نتیجه ­گیری: درمانگری شناختی­رفتاری از طریق تاثیرگذاری روی مولفه­های زیستی­روانی­اجتماعی درد مزمن و تغییر دادن شناخت­های ناسازگار باعث کاهش کمردرد و به­کارگیری سبک­های مقابله­ای ناکارآمد و افزایش سبک­های مقابله­ای کارآمد می­شود.